Πετρίδης, Μιχαήλ

(Καστελόριζο 1886 – Αθήνα 1973). Ποιητής και εκπαιδευτικός. Τελείωσε το γυμνάσιο στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης. Γύρισε στο νησί του, όπου υπηρέτησε έξι χρόνια ως δάσκαλος. Το 1910 γράφτηκε στη φιλολογική σχολή του πανεπιστήμιου της Αθήνας, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του το 1915. Φοιτητής ακόμα, τύπωσε την πρώτη του συλλογή Νησιώτικα τραγούδια (1910). Γύρισε έπειτα στο νησί του και πήρε μέρος στην επανάσταση του 1912. Στη διάρκεια της προσωρινής γαλλικής κατοχής και στη μεταβίβαση του νησιού στους Ιταλούς αντέδρασε ενεργά· γι’ αυτό, απολύθηκε από τη θέση του ως διευθυντή της Σαντραπείας σχολής και έφυγε για τον Πειραιά (1922). Αφού δίδαξε για λίγο στο λύκειο Ελληνισμός, διορίστηκε σχολάρχης στα Μέγαρα, έπειτα καθηγητής γυμνασίου και το 1930 μετατέθηκε στον Πειραιά και στην Αθήνα. Το 1936 διορίστηκε γυμνασιάρχης στο γυμνάσιο θηλέων Λαμίας, μετατέθηκε έπειτα στο Κορωπί (1937) και το 1940 στο Θ΄ Γυμνάσιο θηλέων της Αθήνας. Η ποίηση του Π. διακρίνεται για τον έντονο νησιωτικό χαρακτήρα της και την προσήλωσή του στις παραδόσεις. Οι ποιητικές συλλογές τιτλοφορούνται Ψυχής αντίλαλοι (1938), Σπουδή στα λυτρωμένα Δωδεκάνησα (1948) και Κυματισμοί καρδιάς και νου (1951). Έγραψε επίσης διάφορα πεζογραφήματα, ανάμεσα στα οποία και τα δοκίμια Η νέα μας ποίηση (1925), Σύντομοι χαρακτηρισμοί των τωρινών μας λογοτεχνών (1927) και Οι τάσεις της μεταπολεμικής λογοτεχνίας (1930). Για τα έργα του αυτά, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης έγραψε ότι μαρτυρούν οξύ κριτικό αισθητήριο.